Sewe doodsondes

Die sewe doodsondes of sewe hoofsondes is 'n groep ondeugde in Christelike leringe.^[1] Hoewel hulle nie spesifiek in die Bybel genoem word nie, is daar parallelle met die sewe dinge wat God haat volgens Spreuke. Gedrag of gewoontes word in dié kategorie geplaas as dit regstreeks aanleiding tot ander ontugtighede gee.^[2] Volgens die standaardlys is dit hoogmoed, gierigheid, gramskap, afguns, wellus, gulsigheid en luiheid^[2] – wat die teenoorgestelde van die sewe hemelse deugde is. Dié sondes word gewoonlik beskou as dat dit 'n mens se natuurlike passies uitbuit (gulsigheid buit byvoorbeeld 'n mens se passie om te eet uit).

Dié klassifikasie het ontstaan by die Woestynvaders, veral Evagrius Ponticus.^[3] Sy leerling John Cassian het die klassifikasie na Europa gebring in sy boek The Institutes.^[4] Hier het dit fundamenteel geraak in Katolieke belydenispraktyke, soos aangeteken in handleidings vir boetedoening en in kerkdienste, asook in Geoffrey Chaucer se Canterbury Tales en Dante se Purgatorio, waarin die boetvaardiges op die Berg van die Vaevuur gegroepeer word volgens hulle grootste sonde.

1. ↑ Tucker, Shawn (2015). The Virtues and Vices in the Arts: A Sourcebook. Cascade. ISBN 978-1625647184.
2. ↑ ^{2,0 2,1} Aquinas, Thomas (20 Augustus 2013). Summa Theologica (All Complete & Unabridged 3 Parts + Supplement & Appendix + interactive links and annotations) (in Engels). e-artnow. ISBN 9788074842924.
3. ↑ Evagrius (2006). Evagrius of Pontus: The Greek Ascetic Corpus translated by Robert E. Sinkewicz. Oxford and New York: Oxford University Press. ISBN 0199297088.
4. ↑ Cassian, John (2000). The Institutes. Newman Press of the Paulist Press. ISBN 0809105225.